Өвлийн гол усныхаа эгшиглэн цагаан дунг сонсмуй
Өврөөс сэрэх янагийн минь хөмсөг алтан хараацай шиг нисмүй
Өглөөний тунгалаг, мөнгөн талынхаа дууллыг чагнамуй
Өврөөс сэрэх янагийн минь сормуус алтан хийл шиг харагдмуй
Өргөн нуга хөндий ян тас хөлдөх нь зүүрмэг үүрээр дуулдмуй
Өврөөс төөнөх янагийн минь хоёр шувуу зүүд үргээмүй
Үүнгүйгээр байх аргагүй байгалийн симфони нойр хулжаамуй
Өврөөс долгилох янагийн минь хөл өвдгөн дээгүүр урсмуй
Өндөр хөх огторгуйд цалин цавцгар уулс хангинан янгинамуй
Өврөөс сэрэх янагийн минь царай тэргэл саранг чимэмүй
Үүрийн улбар туяанд шөнийн бүрэнхий лаа шиг асмуй
Өврөөс мишээх янагийн минь нүд алтан тугал шиг сэрмүй
Үймэг бүймэг оргиод тэнгэр бид хоёр дүнсиймүй
Өврөөс өндийх янагийн минь гэзэг алтан бороогоор асгармуй
Үелзэх цэнхэр гялбаа хаялж одод зурс зурсхийн цахилмуй
Өврөөс өндийх янагийн минь үс алтан алмазаар эсгэмүй
Өмнөдийн салхи, шил хөндийгөөр исгэрэн лимбэдмүй
Өврөөс эхнэр босох нь алтан гөрөөс мэтүй
Үүлс хяраалж тэнгэрийн заадсаар сүйх тэрэг одмуй
Өврөөс эхнэр босох нь наран сарны завсар мэтүй
Өвлийн тэргүүн сарын шинийн хоёрны саран үзэгдэх нь
Өргөний голын мөсөн дээр ээмэг унах шиг цангинамуй
Суль өвс мандолины утас шиг жингэнэн чулууг гуядлахуйд
Чухамхүү миний янагийн хоолой алтан ятгаар эгшиглэмүй
Үүлний энэ байдал цаст цагаан зургийг үзүүлмүй
Өнөд тэр нь миний чиний орчих хязгаар болой
Үүдний довжоон дээгүүр цан мөсний яруу дуун гармуй
Өнгөрсөн хийгээд өнөөдрийн тухай юуг би бодмуй
Өврөөс эхнэр босох нь алтан бугын гүйдэлтэй ...
Гүйгүүл холын зэрэглээ хуучир хөгжим шиг долгилмуй
Гүнд цэцэгс шөнөд дэлгэрэх нь чиний биеийн галбир буюу
Ай миний нутгаа зорих зам дээр шаргачин зогсох нь
Алтанхан шанз мэт ээ, Ай Нан-аа эгч минь!

Гурвуулаа байлаа гэж Мэнд-Ооёо, Нямсүрэн хоёр дуулмуй
Гурван марал од тэнгэрт зэрэгцэн оршихын билгэдэл юу вэ?
Гүйгээд очмоор Наранбулагийн жаахан Хандмаа минь дээ
“Гүнгийн зуугийн гэгээний алтан сургаалийг” би л “зохиосон” юм шүү дээ
Гүйцээгээгүй орохисон учраас Дашбалбар дүү минь алга болсон юм даа
Бодоод байхнээ би хаднаас ч хатуу чийг ч үгүй болж дээ
Болжмор, болжморуудад нулимсаа бэх бэхээр нь өгчихсөн
Нарт энэ ертөнц дээр хоёрхон юмыг авч үлдлээ би,
Надаас өөр хэн ч бичихгүй шүлэг, хэн ч үнсэхгүй уруул

2001. 11. 17

Өвлийн тэргүүн сарын шинийн хоёрон