Таван сарын цэцэг шиг балчирхан явахад багшийгаа өглөөний нар шиг бодож байжээ.
Тэгээд би багшийнхаа сургаалд гэгээрч байгаагаа наран өөд тэмүүлэн алхалж яваагаар зүйрлэдэг байлаа.
Багш маань ч гэсэн шавийнхаа зүтгэлд урамшин сургаал – эрдмээ харамгүй айлдах нь тэнгэрийн хаяанд мандан гараад наашлан хөөрөх наран мэт бөлгөө.
Наран бид хоёрын айсан ойртох тутам болхи бүдүүлгийн хар сүүдэр улам бүр сэмрэн хоргодсоор байж дээ.
Үдийн наран зулай дээрээс гийгүүлэх цагт зургаан сарын алтанзул цэцэг шилбээ тасчих дөхөн тэмүүлж, “нэгээхэн ч сүүдэргүй болов оо” хэмээн жингэнэн алддагийн адил ид хорин насныхаа аагаар их юм мэдлээ гэж алдаж бодож явсныгаа наран хэвийж, алтанзулын шилбэ гудайх үед л мэддэг байна.
Ай , Багш минь та алтанзулыг сүүдэргүй болгох үдийн наран шиг байжээ. Сэрүүн тунгалаг өглөөн нарыг дэргэдээ юм шиг санаж, зулай төөнөх үдийн нарыг өндөр хэмээн бодож явсан хориодхон нас минь ээ… ухаарлын учиг эрхий ороох гучаад насанд алдсан хичнээн агтыг чинь барьж өгөх билээ…
Улаанбаатар хот. 1970 он.